ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਚਮਤਕਾਰੀ ਲੇਖਕ ਲੇਖ - ਭਾਗ - 13
ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਸਿੱਧੂ ਦਾ ਪੇਂਡੂ ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਸਿੱਧੂ ਇਕ ਵਾਰ ਦੋ ਲੇਖ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰੇ ਦਫ਼ਤਰ ਆਇਆ ਛਪਣ ਲਈ।ਮੈਂ ਸਰਸਰੀ ਜਿਹੀ ਨਿਗਾਹ ਮਾਰੀ। ਲੇਖ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸੀ।ਦਿਲਚਸਪ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਛਾਪਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਦੂਜੇ ਲੇਖ ’ਤੇ ਨਿਗਾਹ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਸੀ। ਸੈਕਸੀ ਜਿਹਾ ਨਾਮ।ਮੇਰੇ ਪੁੱਛਣ ’ਤੇ ਉਹਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਕੁੜੀ ਦਾ ਹੈ। ਇੰਡੀਆ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਲਿਖਣ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਮੈਡਮ ਦਾ ਲੇਖ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਲੇਖ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਹ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੋਵੇਗਾ।ਲੇਖ ਕੰਪੋਜ਼ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਪਰੂਫਰੀਡਿੰਗ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਇਆ ਕਿ ਜ਼ਰੂਰ ਕਿਤੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਫਰੋਲੇ ਤਾਂ ‘ਕਲਾਕਾਰ’ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਲੇਖ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਥੇ ਲੇਖਕ ਦਾ ਨਾਮ ਹੋਰ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਲੇਖਕ ਵੀ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਮੇਰਾ ਲੇਖ ਭਲਾਂ ਰਹਿਣ ਦੇਈਂ। ਪਰ ਤੂੰ ਉਹਦਾ ਛਾਪ ਦੇਈ। ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਖਾ ਕੇ ਡਕਾਰ ਨਾ ਮਾਰਨ। ਤੈਥੋਂ ਐਨੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਾਂਭ ਹੁੰਦੀ।”
“ਪਰ ਜੀਹਦਾ ਲੇਖ ਹੈ। ਉਹ ਨਾ ਪਿੱਟੂਗਾ?”
“ਇਥੇ ਬੜ੍ਹਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦੈ। ਅੰਨ੍ਹੀਂ ਨੂੰ ਬੋਲ੍ਹਾ ਧੂਹੀ ਫਿਰਦੈ।”
-----
ਖ਼ੈਰ, ਮੈਂ ਲੇਖ ਵਿਚ ਕਾਫੀ ਸਾਰਾ ਫੇਰ ਬਦਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਕੁਦਰਤੀ ਇਕ ਲੁੱਚਾ ਜਿਹਾ ਚੁਟਕਲਾ ਫਿੱਟ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਨਾਲ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ।ਲੇਖ ਦੇ ਥੱਲੇ ਲੇਖਿਕਾ ਦਾ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲਿਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਨ ਨਾਲ ਕੱਟ ਲਿਆਇਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਹਾਸਾ ਆਇਆ ਕਿ ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਦਾਈਆਂ ਤੋਂ ਢਿੱਡ ਲੁਕੋ ਰਿਹਾ ਹੈ! ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਕਲਪਨਾ ਚਾਵਲਾ ਅਜੇ ਸੱਜਰੀ ਹੀ ਮਰੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਖ਼ਬਰ ਕੰਪੋਜ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਯਾਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੁਲਾੜ ਵਿਚ ਜਗ੍ਹਾ ਖ਼ਾਲੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਨਾ ਨਵੀਂ ਬੀਬੀ ਛੱਡੀਏ।ਮੈਂ ਉਸ ਲੇਖਿਕਾ ਦਾ ਲੇਖ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਪੁੱਠਾ ਕਰਕੇ ਟੇਬਲ ਲੈਂਪ ਮੂਹਰੇ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਮਿਟੇ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦਸੇ ਉਘੜ ਆਏ। ਨੰਬਰ ਨੋਟ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਾ ਲਿਆ।ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਲੇਖਕਾ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਖੰਭ ਲਾਏ। ਉਹਦੀ ਫੋਟੋ ਮੰਗੀ ਤੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਆਪਣਾ ਲਿਖ ਕੇ ਭੇਜੇ।ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਚੋਰੀ ਫੜੀ ਗਈ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਫੋਟੋ ਅਤੇ ਚਾਰ ਪੰਜ ਰਚਨਾਵਾਂ ਈ-ਮੇਲ ਰਾਹੀਂ ਆ ਗਈਆਂ।ਮੇਰੇ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦੇਣ ਤੇ ਮਾਂ ਦੀ ਧੀ ਨੇ ‘ਕਲਾਕਾਰ’ ਦੇ ਉਸੇ ਅੰਕ ਨੂੰ ਹੀ ਵਾਢਾ ਧਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਲੇਖ, ਕਹਾਣੀਆਂ, ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਚੋਰੀ ਕਰ ਲਈਆਂ ਸਨ।ਉਹਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿਚ ਇਹ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਮਾਰ ਲਵੇ।ਲੇਖ ਫੋਟੋ ਅਤੇ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਸਮੇਤ ਜਦੋਂ ਛਪਿਆ ਤਾਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਨੌਜਵਾਨ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਫੋਨ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਏ।
-----
ਦੋ ਕੁ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਲੇਖਕਾ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਥਰਮਾ ਮੀਟਰ ਲਾ ਕੇ ਲੇਖਿਕਾ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਚੈਕ ਕਰੀਏ। ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਫ਼ਰਜ਼ੀ ਨਾਮ ਦੱਸ ਕੇ ਪਾਠਕ ਬਣ ਕੇ ਲੇਖਿਕਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਲੇਖਿਕਾ ਬੈਨਸਨ ਦੀ ਆਤਿਸ਼ਬਾਜ਼ੀ ਵਾਂਗੂੰ ਬੋਤਲ ’ਚੋਂ ਉੱਡ ਉੱਡ ਜਾਵੇ।ਠੱਕ ਠੱਕ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਐਸੇ ਸ਼ੌਟ ਮਾਰੇ ਜਿਵੇਂ ਸਾਨੀਆ ਮਿਰਜ਼ਾ ਟੈਨਿਸ ਖੇਡਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਚੁਟਕਲਾ ਸੁਣਾਇਆ ਜੋ ਮੈਂ ਕੋਲੋਂ ਪਾਇਆ ਸੀ। ਚੁਟਕਲਾ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਚੁਟਕਲਾ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਫੇਰ ਬਣਾ ਸੁਆਰ ਕੇ ਆਖਣ ਲੱਗੀ, “ਮੈਂ ਤਾਂ ਏਦਾਂ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਡੁੱਲ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਤਸਲੀਮਾ ਨਸਰੀਨ (ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਤਸਲੀਮਾ ਨੇ ਕੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ।) ਵਾਂਗੂੰ ਬੇਬਾਕੀ ਨਾਲ ਲਿਖ ਦਿੰਦੀ ਆਂ।”
“ਦੇਖਿਉ ਕਿਤੇ ਫ਼ਤਵਾ ਲੱਗ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਨਾ ਹੋ ਜੋ?”
“ਫੇਰ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਮੇਰੇ ਪਾਠਕ ਜੋ ਹੈਗਾ ਆ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਖਾਂ ’ਚ ਸਾਂਭਣ ਵਾਲੇ।ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬਲਰਾਜ ਸਿੱਧੂ ਵੀ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਵਾਰਤਕ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਤੇ ਅਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਟੱਕਰ ਦੀ ਐ।ਕਹਾਣੀ ’ਚ ਮੈਂ ਵੀਨਾ ਵਰਮਾ ਨੂੰ ਪਿਛੇ ਛੱਡਗੀ। ਦੇਖਿਉ ਮੇਰੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਛਪਣਗੀਆਂ ਹੁਣ ਲੋਕ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣਗੇ।…” ਇਉਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਡਰਬੀ ਰੇਸ ਕੋਰਸ ਦੇ ਘੋੜੇ ਕਿੰਗਫਿਸ਼ਰ ਵਾਲੀ ਸਪੀਡ ਨਾਲ ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ ਐਸੇ ਫੈਂਟਰ ਛੱਡੇ ਕਿ ਮੈਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਤਾਂ ਕੁਰਸੀ ’ਤੇ ਬੈਠਾ ਡਿੱਗਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਜੇ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਹੀ ਨਾਮ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਉਹਦਾ ਭਰਮ ਬਣਿਆ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ।
-----
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਐਡਾ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਲੇਖ ਲਿਖਿਆ ਕਿਥੇ ਬੈਠ ਕੇ ਸੀ ਤਾਂ ਲੇਖਕਾ ਦਾ ਜੁਆਬ ਸੀ, “ਡਲਹੌਜ਼ੀ।” ਦੇਖੋ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਸਟੈਂਡਰਡ ਹਾਈ ਹੈ, ਚੋਰੀ ਦਾ ਲੇਖ ਲਿਖਣ ਲਈ ਵੀ ਡਲਹੌਜ਼ੀ ਤੋਂ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਖੜ੍ਹਦੇ।ਅਗਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਮੌਲਿਕ ਰਚਨਾ ਕਰਨੀ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਇੰਦਰਲੋਕ ਇੰਦਰ ਦੇ ਅਖਾੜੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਕਰਦੀ।
-----
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੋਲੋਂ ਲਿਖ ਕੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਲੇਖ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਛਾਪੇ ਤਾਂ ਲੇਖਕਾ ਅਸਮਾਨੀ ਉਡਾਰੀਆਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਈ।ਉਹਨੇ ‘ਰੱਬ’ ਨੂੰ ‘ਯੱਭ’ ਦੱਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਸੰਸਕ ਨੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਵੀ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਨਾਲ ਵੀ ਉਸਦਾ ਰਵੱਈਆ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਸ਼ੇਰਜੀਤ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਅਸਮਾਨ ’ਤੇ ਤਾਂ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿੱਤੀ ਐ। ਹੁਣ ਹੇਠਾਂ ਕਿਵੇਂ ਲਾਵੇਗਾ?”
“ਹੇਠਾਂ ਨ੍ਹੀਂ ਹੁਣ ਇਹ ਲਹਿਣੀ।ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕਲਪਨਾ ਚਾਵਲਾ ਦੀ ਥਾਂ ਅੰਤਰਰਿਕਸ਼ ’ਚ ਹੀ ਰਹੂਗੀ। ਜਿੱਦਣ ਇਹਦਾ ਸਪੇਸਸ਼ਿਪ ਹਾਦਸਾਗ੍ਰਸਤ ਹੋਇਆ ਉਦਣ ਧਰਤੀ ’ਤੇ ਆਊ।” ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਹੱਸ ਪਿਆ।
ਉਹ ਲੇਖਿਕਾ ਥੱਮਜ਼ਅੱਪ ਵੀ ਕਿਤੇ ਵਰ੍ਹੇ ਛਮਾਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਗਈ ਪੀਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਫਰੈਂਚ ਵਾਈਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਕੁੱਲੂ ਮਨਾਲੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹੋਟਲਾਂ ਦੀ ਰੇਟ ਲਿਸਟ ਯਾਦ ਹੈ। ਇਕ ਮਾਸਿਕ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿਚ ਛਪਣ ਲਈ ਉਹ ਜਿਸ ਸੰਪਾਦਕ ਦੀਆਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਰਚਨਾ ਮੰਗਣ ’ਤੇ ਉਸ ਸੰਪਾਦਕ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਜੁਆਬ ਸੀ, “ਮਾੜੇ ਮੋਟੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨਾਂ ’ਚ ਨ੍ਹੀਂ ਮੈਂ ਛਪਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੇਰੇ ਲੇਖ ਤਾਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ’ਚ ਛਪਦੇ ਨੇ।”
ਸੰਪਾਦਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਚੇਚਾ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਇਹ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਤੇ ਪੱਛਣ ਲੱਗਾ, “ਯਾਰ ਤੁਸੀਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਟੀਕਾ ਲਾਉਣ ਵੇਲੇ ਦਵਾਈ ਕਿਹੜੀ ਭਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਓ?”
-----
ਇੰਡੀਆ ਗਏ ਨੇ ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨੇ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਲੰਧਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਬੁਲਾਇਆ, “ਇਕੱਲਾ ਆਈਂ” ਸਖ਼ਤ ਲਹਿਜ਼ੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ।
“ਹੋਰ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਨਾਲ ਮਿਲਟਰੀ ਲਿਆਉਣੀ ਐ।”
ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਚੁਸਤੀ ਨਾਲ ਬਚ ਗਿਆ। ਵਰਨਾ ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਮੀਟਰ ਘੁੰਮਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਸਕੀਮ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਸ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਇਹ ਹਾਲਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਦੂਰਬੀਨ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਦੇਖੀਏ ਤਾਂ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।
-----
ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਕਵੀ ਦਰਬਾਰ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਕ ਗੱਲ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਕਵੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਾਉਣ ਬਾਅਦ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਜਲਦੀ ਘਰੇ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਇਸ ਆਦਤ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚੁਟਕਲਾ ਵੀ ਘੜ੍ਹ ਲਿਆ ਹੈ।ਦੋ ਵਿਅਕਤੀ ਅੱਗੜ-ਪਿਛੜ ਭੱਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਪਿਛਲਾ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ‘ਫੜੋ ਫੜੋ’ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਰੋਕ ਕੇ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅੱਗੋ ਉਹ ਜੁਆਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, “ਯਾਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਾ ਗਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਸੁਣਦਾ ਨਹੀਂ।”
-----
ਇਸ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਜੁਲਦੀ ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਹੱਢ ਬੀਤੀ ਸੁਣਾਈ। ਉਹ ਤੇ ਕੁਝ ਕਵੀ ਮੁਸ਼ਾਇਰੇ ਤੋਂ ਆ ਰਹੇ ਸੀ।ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਮੁਸ਼ਾਇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਮਿਲੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲੈ ਕੇ ਪੀਣ ਖੜ੍ਹ ਗਏ। ਪੁਲਸ ਵਾਲੇ ਫੜ ਕੇ ਲੈ ਗਏ।ਉਹ ਜਾ ਕੇ ਐਸ ਐਚ ਓ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਅਸੀਂ ਕਵੀ ਹਾਂ।ਕਵੀ ਦਰਬਾਰ ’ਚੋਂ ਆਏ ਸੀ। ਸੋਚਿਆ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਪੀ ਚੱਲੀਏ।
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਐਸ. ਐਚ. ਓ. ਮੁਣਸ਼ੀ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਮੁਣਸ਼ੀ, ਭੱਜ ਨਾ ਜਾਣ। ਮੇਰੀ ਡਾਇਰੀ ਲਿਆ, ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸੁਣਾਈਏ।”
ਲੇਖਕਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਸੱਗੀ ਪਰਾਂਦੇ ਵਾਲਾ ਸਾਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਇਕ ਵਾਰ ਗੀਤਕਾਰ ਗੁਰਦੇਵ ਮਾਨ ਹੋਰੀਂ ਮੁਸ਼ਾਇਰੇ ਤੋਂ ਆਏ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲੈ ਕੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਪੈਂਦੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮੋਟਰ ’ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਪੀਣ ਲਈ ਗਿਲਾਸ ਨਾ ਲੱਭਣ। ਫਿਰ ਸਲਾਹ ਹੋਈ।ਮਸ਼ਕ ਵੀ ਚਮੜੇ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਵੀ ਚਮੜੇ ਦੀਆਂ। ਚਲੋ ਜੁੱਤੀਆਂ ’ਚ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾ ਕੇ ਪੀ ਤੇ ਇੰਝ ਹੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
No comments:
Post a Comment